Okres do 1945
Kościół we wsi istniał prawdopodobnie już od czasów średniowiecznych, czyli przed wprowadzeniem nowej ordynacji kościelnej dla kościoła ewangelickiego w 1540 roku, gdyż dokumenty z tego okresu wymieniają byłego rzymskokatolickiego wikarego w Suliszewie, Petrusa Pinnowa. Do 1945 roku jako kościół filialny należał do gminy protestanckiej z siedzibą w Drawsku. Msze święte i inne czynności religijne w latach trzydziestych ub. wieku do 1945 roku sprawowali superintendent Gerhard Scheske (od 15 maja 1932 do czerwca 1945) i pastor Fritz Möller z Drawska (od 1 marca 1921 do 31 stycznia 1937), natomiast dzieci do konfirmacji przygotowywał w kościele w Drawsku pastor Hans-Günther Mentzel. Księgi parafialne prowadzone od połowy XVI wieku zostały zniszczone wiosną 1945 roku po osadzeniu we wsi radzieckiej komendantury. W dniu 10 czerwca 1945 roku superintendent Scheske dokonał w kościele w Suliszewie aktu konfirmacji 12 dzieci.
Okres po 1945
Od października 1946 roku jako kościół filialny pw. Chrystusa Króla został ponownie przejęty przez Kościół rzymskokatolicki i od września 1981 roku należy do parafii pod wezwaniem Chrystusa Króla wchodzącej w skład Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej.
Położony w centrum wioski na niewielkim wzgórku, pierwotnie zbudowany jako budowla ryglowa w XVIII w., przebudowany w latach 1850-1858, W wyniku przeprowadzonego w 1977 roku remontu budynku konstrukcję szachulcową zastąpiono murowaną z cegły, obiekt zabytkowy (wraz z otoczeniem) – poświęcony 27 października 1946 roku. Początkowo jest to kościół filialny, a od 28 grudnia 1979 roku wikariat samodzielny. Data erygowania samodzielnej parafii: 15 września 1981.
Jest to budynek salowy, szachulcowy, z wieżą wyprowadzoną z korpusu, zbudowana w 2 społ. XVII w. Po 1945 roku, w kościele przeprowadzono szereg prac remontowych, które zatarły jego zabytkowy charakter. W roku 1982 otynkowano elewację, wykonano nowe odeskowanie wieży, wymieniono pokrycie dachu (z dachówki karpiówki na blachę ocynkowaną). Wokół kościoła wylano betonową opaskę, a do elewacji wschodniej dobudowano zakrystię. We wnętrzu założono nowy klepkowy strop, ścianę wschodnią obito klepkami boazeryjnymi, a na ścianach całego wnętrza deskowe boazerie, usuwając też pierwotną ceglaną posadzkę i przepiękny zabytkowy chór. Pierwotnie na terenie przykościelnym znajdował się cmentarz (zlikwidowany po 1945 r.). Po południowo-zachodniej stronie kościoła usytuowana jest wolnostojąca dzwonnica, a po wschodniej plebania. Kościół wzniesiono na podmurówce z głazów narzutowych, wzniesiono w konstrukcji ryglowej z gęstym rytmem słupów, tworzących regularne układy kratownicowe. Pola narożne wzmocnione ukośnymi zastrzałami. Hełm wieży pierwotnie kryty łupkiem. Wejście poprzedzone kruchtą. Wnętrze jednoprzestrzenne, pokryte płaskim stropem.
